Dugo je vremena umjetnost vitraja bila gledana kao sporedna umjetnost ona koju William Morris opisuje kao dekorativnu umjetnost. Pošto je i sam mediji bio podcijenjen, takav su ugled imali i njihovi tvorci. Uzdizanje umjetnosti obojenog stakla, od njegovih neuglednih početaka do superiornosti, kroz forme monumentalnog slikarstva događa se u vremenu gradnje velikih katedrala gotici. Osim što su doprinosili estetskoj ulozi uvodeći svijetlost i boju u građevine, vitraji su bili mediji koji su uz pomoć znakova i slika javno prenosili kršćanska vjerovanja. U radu je predstavljen kratak pregled povijesti razvoja staklarskog obrta, te tehnički i stilski aspekti gotičkih vitraja. Osim tehnika izrade stakla i srednjovjekovnih vitraja obrađena su i važna pitanja poput odnosa donatora i staklara, staklarstva kao umjetnosti i obrta, te duhovna i teološka važnost vitraja u srednjem vijeku. Obzirom da se na ostalim arhitektonskim elementima gotike mogu uočiti regionalne različitosti, radom se daje odgovor na pitanje postoje li određene razlike i specifičnosti u umjetnosti ranog stila gotičkih vitraja. Rani stil umjetnosti vitraja predstavljen je na prozorima deambulatorija i zoni prozora apsidalnog dijela katedrala u Chartresu i Canterburyju. Ti su vitraji formalno i sadržajno analizirani i uspoređivani, na temelju čega su objašnjene regionalne razlike, ali i sličnosti Francuske i Engleske gotike ranog stila umjetnosti vitraja.